حزب کارگر در این انتخابات متحمل یکی از سخت‌ترین شکست‌های خود طی ۸۴ سال گذشته شد که بسیاری ضعف رهبری جرمی کوربین را عامل اصلی آن دانسته و حتی گزینه‌های احتمالی برای جانشینی او را نیز پیشنهاد داده‌اند. بااین‌حال، کوربین پس از اعلام نتایج انتخابات تنها وعده داد که در انتخابات بعدی رهبری حزب را بر عهده نخواهد گرفت و هنوز به‌طور رسمی اعلام برکناری نکرده است. او با انتشار مقاله‌ای در نشریه آبزرور (گاردین) به قبول مسئولیت خود در این شکست اذعان داشت و با اشاره به‌ضرورت وجود «دوره‌ای بازنگری» در سیاست‌های حزب، گفت حزب کارگر به‌زودی رهبری جدید خواهد داشت. او در این مقاله علت شکست حزبش را نقش تعیین‌کننده بحث برکسیت و سوارشدن حزب محافظه‌کار بر موج نارضایتی مردم از ضعف عملکرد دولت‌ها در اجرای نتیجه همه‌پرسی سال ۲۰۱۶ عنوان کرد و نوسانات سیاسی بریتانیا از زمان بحران اقتصادی سال ۲۰۰۸ و عدم صداقت جانسون (در وعده اجرای قطعی برکسیت) را مورد سرزنش قرار داد. کوربین در مقاله مذکور معتقد است دوقطبی شدن جامعه بریتانیا بر سر مسئله برکسیت مانعی در مسیر موفقیت این حزب در جلب حمایت دو طیف مختلف رأی‌دهندگان (موافق و مخالف برکسیت) بوده و نگرانی بسیاری از مردم از گسترش این دوقطبی در اثر برگزاری مجدد همه‌پرسی را دلیل احتمالی ردی ندادن آنان به حزب کارگر برشمرده است. وی همچنین در عین برنده خواندن وعده‌های انتخاباتی حزب کارگر در گفتمان سیاسی (در مورد ریاضت اقتصادی، برابری و بحران محیط زیستی)، نسبت به ناکامی حزب در کسب اکثریت لازم برای تحقق آن‌ها ابراز تأسف کرده است. او در خصوص حملات رسانه‌ها به حزب کارگر در طی ۴ سال و نیم گذشته و تأثیر آن‌ها بر نتایج انتخابات نیز گفته است: «هرکسی که قصد تغییری واقعی داشته باشد، با مخالفت تمام قوای رسانه‌ها مواجه می‌شود».
تبلیغات برخی رسانه‌ها پیش از انتخابات شاهدی بر این مدعاست. برای مثال، حدود یک هفته پیش از انتخابات نشریه سان مقاله‌ای را تحت عنوان «همدردی با تروریست‌ها» منتشر کرد که رهبر حزب کارگر را به حمایت مالی از یکی از جلسات جمهوری‌خواهان ایرلندی در کنار یکی از اعضای ارتش جمهوری‌خواه ایرلند (IRA) که به دست داشتن در بمب‌گذاری این نیروهای مسلح در لندن (۱۹۷۷) محکوم شده بود، متهم کرد. این در حالی است که سخنگوی حزب پس از انتشار این مقاله اظهار داشت که کوربین در آن زمان به‌عنوان نماینده یکی از حوزه‌های انتخابیه ایرلند شمالی و به‌منظور برقراری صلح در جلسه مذکور شرکت کرده بود. نشریه سان همچنین با انتشار عکس‌هایی از دیدارهای کوربین با نمایندگان جمهوری‌خواهان ایرلندی (همچون جری آدامز و مارتین مک گینس رهبران اسبق حزب شین فین) سعی در مخدوش کردن چهره او نمود. این فشارها در مورد جان مک دانل وزیر سابق خزانه‌داری در دولت در سایه نیز مطرح شد و او را مجبور به عذرخواهی بابت اشاره به لزوم «ادای احترام» به اعضای ارتش جمهوری‌خواه ایرلند کرد؛ چراکه ۴۰ نفر از قربانیان آشوب‌های ایرلند با امضای نامه‌ای، کوربین را حامی «تروریست‌ها» و نه «قربانیان» آشوب‌های ایرلند توصیف کردند. همچنین یک سال پیش از انتخابات، جاناتان گلداستاین[۱] رئیس شورای بریتانیایی رهبری یهودیان[۲] نخست‌وزیری کوربین را تهدیدی جدی برای جامعه یهودیان عنوان کرده بود. نشریه تایمز اسرائیل نیز حدود یک ماه قبل از انتخابات، علی‌رغم اشاره به عقب بودن حزب کارگر در نظرسنجی‌ها از احتمال تغییر اساسی روابط بریتانیا با رژیم صهیونیستی در اثر تشکیل یک دولت کارگر به رهبری کوربین نوشته بود.
اگرچه به‌طورمعمول انتخابات‌های بریتانیا بر اصول کلی سیاست خارجه بریتانیا مؤثر نمی‌باشند، اما برخی تحلیلگران این انتخابات را از این حیث استثنایی برمی‌شمارند و به رویکرد متفاوت کوربین و جانسون در مورد جایگاه بریتانیا در جهان و ارتباط آن با متحدانش اشاره می‌کنند؛ درحالی‌که حزب کارگر در صورت پیروزی، سیاست خارجه بریتانیا را مبتنی بر حقوق بشر و قوانین بین‌المللی ترسیم و استفاده از ابزار نظامی را محدود می‌کرد، احتمال می‌رود حزب محافظه‌کار با اتکا به نقش تاریخی بریتانیا در جهان، به تقویت اتحادها و گسترش نفوذ بریتانیا بپردازد و سیاست خارجه‌ای مبتنی بر منافع اقتصادی و اصول تجارت آزاد اتخاذ کند.
(فارین پالیسی، گاردین، نشریه سان، پالیتیکس هوم، تایمز آو اسرائیل و اندیشکده چتم هاوس/ ۱۸، ۲۲ و ۲۳ آذر ۱۳۹۸)
[۱] Jonathan Goldstein
[۲] Britain’s Jewish Leadership Council
