داگلاس بَری[۱] یکی از اعضای ارشد اندیشکده بین‌المللی مطالعات راهبردی در مقاله خود به ناکافی بودن افزایش بودجه نظامی و عدم تطابق آن با اهداف و سیاست‌های پسابرکسیت این کشور اشاره دارد. او دراین‌باره نوشته است: «بریتانیا در شرایطی از سیاست‌های گسترش نفوذ جهانی پس از برکسیت (راهبرد بریتانیای جهانی) صحبت می‌کند که از توانمندی نظامی لازم برخوردار نیست و نیروهای زمینی، دریایی و هوایی محدودی دارد. با اینکه وزارت دفاع بریتانیا افزایش بودجه دفاعی ۲٫۲ میلیارد پوندی را (۳۰۰ میلیون پوند برای بودجه سال ۲۰۲۰-۲۰۱۹ و ۱٫۹ میلیارد پوند برای سال ۲۰۲۱-۲۰۲۰) اعلام داشته است، اما همچنان ناگزیر خواهد بود برخی پروژه‌های دفاعی را اصلاح کند یا به تعویق اندازد. گفته می‌شود سهم عمده این افزایش بودجه (۱٫۲ میلیارد پوند) به طرح در حال اجرای مدرن سازی سیستم‌های نظامی اختصاص خواهد داشت که شامل سرمایه‌گذاری در بخش زیردریایی‌های حامل موشک‌های بالستیک و مجهز به سوخت هسته‌ای (تعویض زیردریایی‌های کلاس ونگارد[۳] با کلاس دردنات[۴])، گسترش برنامه احداث کشتی نظیر ناوچه تیپ ۲۶ و تیپ ۳۱ و تأمین بودجه لازم در بخش توانمندی سایبری می‌شود. به گفته بن والاس[۵] وزیر دفاع بریتانیا افزایش بودجه مذکور در راستای هدف تعیین‌شده برای اعضای ناتو، یعنی تخصیص ۲ درصد از تولید ناخالص داخلی به بودجه نظامی ناتو می‌باشد».
در مقاله دیگری، نیک چایلدز[۶] کارشناس ارشد اندیشکده IISS در حوزه امنیت دریایی از اهمیت استقرار ناوهای هواپیمابر جهت تضمین امنیت متحدین، دفع دشمنان و تأثیرگذاری بر رفتار بازیگران منطقه‌ای با حضور در محل تنش‌ها نوشته و به نمونه‌های اخیر پیشرفت توانمندی نظامی، ازجمله آغاز به کار آزمایشی دو ناو هواپیمابر کلاس ملکه الیزابت[۷] و جنگنده هوایی اِف-۳۵ لایتنینگ ۲[۸] اشاره کرده است. او در این مقاله، از نمونه‌های مذکور به‌عنوان سرآغاز تحول توانمندی دریایی بریتانیا یادکرده و از تصمیم دولت بریتانیا به ایجاد یک سیاست ملی در خصوص ناوهای هواپیمابر گفته است[۹].
(اندیشکده IISS/ شهریور ۱۳۹۸)
[۱] Douglas Barrie
[۲] Vanguard class
[۳] Dreadnought-class
[۴] Ben Wallace
[۵] Nick Childs
[۶]HMS Queen Elizabeth aircraft carriers
[۷] F-35B Lightning II
